Wielokrotnie przedstawiano warunki, na których powinno opierać się porozumienie między władzą a społeczeństwem. Delegalizując NSZZ „Solidarność” i inne związki zawodowe, władza odrzuciła możliwość zawarcia autentycznego porozumienia.
Uwolnienie Lecha Wałęsy oraz zgodę na wizytę w Polsce Jana Pawła II można potraktować jako propozycję rozejmu. Jego konsekwencją byłoby odwołanie stanu wojennego wraz z jego ustawodawstwem.
Aby rozejm ten stanowił na obecnym etapie polityczne rozwiązanie konfliktu społecznego, stwarzając jednocześnie perspektywę dla przyszłego porozumienia, powinien obejmować przynajmniej:
- uwolnienie wszystkich więźniów politycznych,
- przywrócenie do pracy represyjnie zwolnionych,
- odwieszenie wszystkich organizacji oraz stowarzyszeń twórczych i naukowych, a przede wszystkim literatów, plastyków i filmowców,
- odwieszenie skonsultowanej ze społeczeństwem ustawy o cenzurze .
Zawarcie rozejmu stworzyć mogłoby właściwy klimat do wydobycia
kraju z kryzysu gospodarczego, pod warunkiem że gwarancje polityczne obejmowałyby również przywrócenie pełnej samorządności przedsiębiorstw.
Odwołanie stanu wojennego bez powyższych gwarancji będzie kolejnym pozornym gestem władzy niespełniającym podstawowych oczekiwań społeczeństwa.
Tymczasowa Komisja Koordynacyjna NSZZ „Solidarność” Zbigniew Bujak (Region Mazowsze) Władysław Hardek (Region Małopolska) Bogdan Lis (Region Gdańsk[i]) Janusz Pałubicki[1] (Region Wielkopolska)
Józef Pinior2 (Region Dolny Śląsk) Eugeniusz Szumiejko (czł[onek] Prezydium KK)
Źródło: „Tygodnik Mazowsze”, 24 XI1982, nr 35. [2] [3] [4] [5]
[1] Janusz Pałubicki (ur. 1948) – działacz NSZZ „Solidarność”, w sierpniu 1980 r. współzałożyciel struktur związkowych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Członek Prezydium MKZ
Poznań i Zarządu Regionu Wielkopolska. 13 XII 1981 r. internowany w Gębarzewie. Po zwolnieniu ze względów zdrowotnych w maju 1982 r. ukrywał się. Od lata 1982 r. przewodniczący TZR Wielkopolska. Od listopada 1982 r. członek TKK. W grudniu 1982 r. aresztowany, następnie skazany na 4 lata. W grudniu 1983 r. uczestnik protestu głodowego trwającego ponad 100 dni. Po zwolnieniu w czerwcu 1984 r. ze względów zdrowotnych nadal aktywny w podziemiu. W latach 1986-1987 ponownie w składzie TKK. Członek TRS i KKW. Od grudnia 1988 r. członek Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie. Po 1989 r. aktywny w partiach politycznych. W latach 1997-2001 koordynator służb specjalnych RP
[3] Józef Pinior (ur. 1955) – działacz NSZZ „Solidarność”. Od czerwca 1981 r. członek Prezydium
Zarządu Regionu Dolny Śląsk. Przed wprowadzeniem stanu wojennego podjął z konta związku 80 mln zł, co pozwoliło przeznaczyć je na działalność podziemną. Po wprowadzeniu stanu wojennego się ukrywał, wszedł w skład RKS Dolny Śląsk. Od listopada 1982 r. członek TKK (wszedł na miejsce zatrzymanego Piotra Bednarza). Aresztowany 23 IV 1983 r., w maju 1984 r. skazany na
[5] lata więzienia. Zwolniony na mocy amnestii w lipcu 1984 r. Od listopada 1986 r. w TRS. Od lipca 1987 r. rzecznik strony polskiej w „Solidarności Polsko-Czechosłowackiej”. W 1987 r. współzałożyciel PPS. Po 1989 r. aktywny w partiach politycznych.
Prace dyplomowe o Solidarności 